Jouw huidige locatie
Jouw huidige locatie

Wandeling met Karin

Wandeling van de week Karin Meijer 1

EPE – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies, bijzondere dromen of andere persoonlijke ervaringen vertellen. Dit keer wandelt hij met Karin Meijer (52) uit Epe. Karin vertelt hoe ze de drukke werkzaamheden rondom haar twee bedrijven bewust combineert met diverse dagelijkse vaste rust- en relaxmomenten. Zo wandelt ze twee keer per dag met hond Saar en zit ze elke ochtend een uurtje stil te zijn. “Of eigenlijk: te zijn.”

Die dagelijkse routine is nodig, vertelt Karin als we haar woning aan De Wildkamp in Epe verlaten. “Want dat geeft me rust en maakt me een leuker mens.” Rust. Een woord waar het deze wandeling veel over gaat. Het blijkt Karins codewoord.

Hond Saar loopt met ons mee. “Saar is eigenlijk al een oude dame. Ze is 11.” Toch blijkt dat ‘oude’ uit niets. De lichte labradoodle trekt aan de riem, loopt naar de ene kant van de weg en dan weer naar de andere kant. “Onze honden lopen niet los. Maar ik gebruik wel altijd lange lijnen. Dan voelt dat voor de dames een beetje als los.” Soof, de andere jongere zwarte labradoodle, blijft dit keer thuis. “Ik vind het niet altijd even handig om twee honden uit te laten. Dus dat doet onze dochter Marlotte vaak. Soof is ook een beetje haar hond.”

Bij De Wildkamp lopen we de Dokter Mijsstraat op en gaan vervolgens linksaf de Burgemeester Van Walsemlaan op. Karin wijst de weg. “We moeten namelijk even naar ons vaste, privéplekje”, lacht ze. “Daar ben ik dagelijks wel te vinden samen met Saar.” Het is heus niet zo dat er niemand weet van dit slingerende weggetje door het Pelzerparkbosje. Toch blijkt dit dagelijks een belangrijke plek voor Karin en Saar. “Het is vaak zo dat ik hier even stil sta en luister. Bijvoorbeeld naar de spechten in de bomen. Iemand vertelde me dat er minimaal drie actief zijn in dit bosje. Ik hoop dat we ze dit keer ook horen. Dat geeft me een vredig gevoel. Vaak probeer ik ze ook even te zoeken, als ik dat geratel hoor.” Spechten zetten tussen december en april hun territorium uit. Het getimmer op takken is ook bedoeld om een eventuele partner te lokken. Het is vandaag 23 januari, iets over half 9 in de ochtend. Dat harde getik zou vandaag dus best kunnen klinken.

Specht en neerdalende rust

Zodra we het Pelzerparkbosje inlopen, beginnen er direct twee spechten te kloppen en te roffelen. Alsof ze weten dat wij dit geluid graag willen horen. “Prachtig! Goed om hier even stil te staan en te luisteren.” Leuk om hier even aan te vullen? Ergens op internet meldt iemand iets over de symbolische betekenis van het zien van de specht. ‘De specht toont je dat je perfect in staat bent om je leven vorm te geven en nieuwe wegen te bewandelen, het enige wat je nodig hebt, is vertrouwen.’ En dat doen ze vooral door opvallend op takken te timmeren. Het is hun manier van zingen: bedoeld om een partner te lokken en tegelijkertijd het territorium af te bakenen. Het is tijd om te luisteren naar het bericht wat de specht brengt.

We kijken naar boven, we horen het bericht. We voelen de rust op ons neerdalen. “Dat is letterlijk mijn gevoel. Rust.” We laten het Pelzerparkbosje rechts liggen en lopen de naastgelegen zandweg op: de Jagtlustweg. Karin vertelt dat ze die rustmomenten vaker per dag heel bewust opzoekt. Ze neemt haar dag met me door. “Elke ochtend laat ik om 7.00 uur de hond uit. Daarna ga ik douchen en ontbijten.” Meteen daaropvolgend begint er een belangrijk deel van haar dag. Dan is ze stil. “Het stil zoals mediteren. Maar stil, zoals écht stil zijn. Verwerken. Zo lang mogelijk zitten en turen zodat er uiteindelijk een punt komt wanneer ik nergens meer aan denk. Wanneer er geen gedachten meer zijn. Dat is het moment om aan het werk te gaan. Dan kan ik dus écht met een leeg hoofd beginnen.” Deze dagelijkse routine hanteert Karin al ruim tien jaar. Ze zweert er bij. “Naast een leuker mens, ben ik hierdoor ook een betere collega en leidinggevende.”

Bij de hand en Helpende hand

Over werk gesproken. Karin is eigenaar van een gastouderbureau genaamd Bij de hand. Die bemiddelingsdienst bestaat in februari 20 jaar. Maar daarvoor deed ze iets heel anders. “De jaren zijn voorbij gevlogen. Ooit, toen ik samen met mijn broer en ouders nog in Friesland woonde, zat ik op de Mavo. Vervolgens verhuisden we naar Epe. Hier haalde ik mijn MTRO-diploma. Daarna begon met werken in de reisbranche. Daar leerde ik met mensen om gaan. Daar leerde ik verkopen. Daar leerde ik hoe leuk de combinatie van die twee is. Heel belangrijk.” Toen ze uiteindelijk manager was geworden van een vestiging van D-reizen, werd ze gevraagd om manager te worden van een gastouderbureau in Heerde. “Ik heb dat werk een paar jaren gedaan. Totdat de overkoepelende kinderopvanglocatie dit gastouderbureau als dienst wilde afstoten. Samen met mijn toenmalige buurvrouw nam ik de stap om dit gastouderbureau te verzelfstandigen en voort te zetten.” Karin woonde met haar toenmalige partner in Epe. Ze was moeder geworden van zoon Pim en dochter Marlotte. Maar dit eigen bedrijf noemt ze zonder overdrijven haar ‘andere kindje’. “Bij de hand is een geregistreerd gastouderbureau, dat bemiddeling en begeleiding biedt bij kinderopvang aan huis.”

Haar zakelijk partner is inmiddels gestopt, haar relatie liep ten einde. Maar Karin ging onverdroten door. Zo’n 20 jaar later zijn er ruim tweehonderd gastouders aangesloten bij Bij de hand. Samen zorgen de gastouders voor zo’n 800 kinderen tussen de 0 en de 12 jaar. Bij de hand is actief in de regio Zwolle-Nunspeet-Apeldoorn-Deventer. Karin verklaart het succes: “Gastouder zijn is zeer aantrekkelijk werk voor mensen die van kinderen houden en graag thuis willen werken. Het gastouderschap is ook goed te combineren met de zorg voor jouw eigen gezin.” Gastouders en ouders die een gastouder voor hun kind zoeken, schrijven zich in bij ons. Bij de hand fungeert zo als intermediair. “Elke gastoudersituatie is maatwerk. Ouders moeten een vaste vergoeding per kind aan de gastouder betalen. Aan ons betalen ze de zogenaamde bureaukosten.” Gastouders worden als kleine zelfstandigen uitbetaald per uur. “Dat traject regelen we ook. Dit brutobedrag varieert, want gastouders bepalen zelf hun uurtarief.” De betalingen van de gastoudervergoeding worden ook geregeld via Bij de hand. Het Eper gastouderbureau verzorgt de door de overheid verplichte, maar voor zowel de ouder als de gastouder, zeer prettige kassiersfunctie. Karin: “Je hoeft als gastouder dus alleen te doen waar je goed in bent: kinderen opvangen. Verder goed om te vertellen? Onze gastouders hebben allemaal de verplichte cursussen gedaan en worden jaarlijks bijgeschoold. Ze voldoen aan alle wettelijke regels en eisen.”

De Jagtlustweg slingert uit het bos. We lopen op een open plek in het buitengebied van Epe. Midden tussen de weilanden. “Deze route neem ik altijd zeer bewust. Wandelen in het bos heeft niet mijn voorkeur. Ik hou van weidsheid, van openheid. Die voorliefde komt misschien doordat ik zo lang in Friesland gewoond heb.” Saar wordt ’s ochtends en ’s middags uitgelaten. Altijd weer, zoekt Karin openheid en weidsheid. En rust. Dat ook.

We slaan linksaf de Dorperveldweg in. Daar vertelt Karin dat ze een paar jaren geleden gestart is met een ander bedrijf. Deze maatschappelijk betrokken organisatie brengt vraag en aanbod bij elkaar op het gebied van mantelzorgondersteuning. “Dat bedrijf heet Helpende hand. Inmiddels mogen we wel een ervaren zorgintermediair genoemd worden. We maken gebruik van een team van lokaal betrokken medewerkers.”   

Zonnestralen

Als de Dorperveldweg kruist met de Lichttorenweg slaan we af. Vervolgens slaan we rechts en links de Schotweg op. We naderen de rand van het Eper centrum. Maar niet alvorens we de Duisterestraat in lopen. Ook zo’n plek op Karins route waar ze vaak letterlijk en figuurlijk even stil blijft staan. Helemaal ’s ochtends, wanneer de zon opkomt. Die piept dan net over de bomen en de daken van de huizen aan de rand van Epe. Daar houdt Karin vaak ook even halt. Aan de rand van een weiland. Ogen gesloten. Zonnestralen vol op haar gezicht. “Er zijn regelmatig mensen die me zo secondes achtereen stil zien staan. Maar dat boeit me echt niet, hahaha…”

Als we vervolgens via De Schans weer op De Wildkamp aangekomen zijn, is Karin Meijer bijna volgetankt met geestelijke brandstof. “Eerst thuis nog even de stilte opzoeken. Zitten. Zijn. Maar daarna ben ik weer helemaal. Dan is mijn hoofd leeg en mijn geest opgeladen.” Dat is voor haar het moment om naar kantoor te gaan. Werkdag: kom maar op. Karin heeft er weer zin in!

@tekst en fotografie Dennis Dekker – Mediamagneet